donderdag 10 maart 2011

De spiegel en de struisvogel...Nederland down-under.

Hah! De titel vind ik fascinerend. Jij?
Belangrijk als je een blog plaatst, welke titel kies je?
Want de titel maakt of mensen je link openen, en dus of je gelezen wordt...
Sommigen beginnen met schrijven van het stuk en kiezen een passende titel als ze klaar zijn.
Ik doe het, zoals gewoonlijk, andersom. Ik wist de titel meteen, omdat ik weet wat ik jullie wil vertellen!

Onlangs ben ik een eigen onderneming begonnen en daardoor langzaam eens wat netwerkbijeenkomsten gaan bezoeken. De meest interessante mensen kom je daar tegen. En, niet onbelangrijk, inspirerende gesprekken. Natuurlijk ook de 'hallo wie ben jij en hoe gaat het'...waarna ieder zijn weg vervolgd, maar de kunst is toch om een paar gesprekken diep de materie in te laten zakken. Geen probleem, als je de juiste vragen stelt.

Terugkomend op de titel, waarom deze inleiding? Omdat ik in de afgelopen weken meerdere malen met relaties heb gesproken over 'Nederland wil niet zien'. Ik kan je een heleboel voorbeelden geven waaruit blijkt dat wij uit Les Pays Bas de ontsluierde waarheid niet onder ogen willen komen. Dat daarom iemand als Geert Wilders zo populair is geworden, in ieder geval mede daardoor. Want er is natuurlijk altijd een groep mensen die ten strijde trekt om zijn waarheid, de -naakte- waarheid, zichtbaar te maken. Het maakt je niet geliefd. Klokkenluiders worden in Nederland met de grond gelijk gemaakt, je wordt ontslagen, je wordt verstoten door de groep, hoe dan ook, er is een mechanisme wat optreedt op het moment dat jij hardop uitspreekt wat de feiten zichtbaar vertellen.

Een voorbeeld om te visualiseren wat ik je vertel:
Je bent manager in de zorg en jouw leidinggevende geeft je de opdracht om te gaan bezuinigen. Geen onbekende opdracht... De grootste kostenpost in de zorg, bij de meeste bedrijven, zijn personeelskosten. Dus al gauw gaat de focus naar het personeel. Hoeveel medewerkers heb je ingepland, is dat wel allemaal nodig? Waarom zoveel uitzendkrachten en hoe denk je dat terug te brengen naar acceptabele omvang in de ogen van het hoger management? Maar is het niet zo dat we al die handen aan het bed vaak wél nodig hebben? We kijken toch al naar wat er minimaal ingezet moet worden en hoe kan 'men' dan aangeven dat dat teveel zou zijn? Is de weg van kosten reduceren op inzet personeel wel de juiste weg, kunnen we niet beter nieuwe inkomsten genereren? In Nederland roepen we allemaal dat we vinden dat iedereen zorg moet kunnen krijgen en dat wij er alles aan doen om dit te organiseren. Maar als de druk hoog genoeg wordt dan gaan we toch die gouden handen vastbinden of laten we medewerkers meer cliënten helpen op een dag. Met als gevolg dat de druk teveel wordt, verzuim stijgt, produktie daalt en dus niet alleen de kosten stijgen maar ook de inkomsten dalen. Mijn ervaring is dat het hoger management dit niet wil zien en niet wil horen. Ga je spiegelen en kies je ervoor om niet alleen voor de goede beeldvorming over jou als manager mee te spelen in het spel, dan ligt jouw functioneren onder vuur.

En zo zijn er tal van voorbeelden...
De politiek laat horen dat ouderen langer thuis moeten kunnen blijven wonen. Dat de zorginstellingen alleen nog cliënten opnemen die echt niet meer zelf thuis kunnen wonen. Maar als je wilt dat mensen langer thuiswonen, zul je ook moeten zorgen dat de faciliteiten er zijn om dit te ondersteunen. Toch? Dus de huishoudelijke hulp die 1 keer in de week het huis komt schoonmaken, omdat de bewoner dit echt niet meer zelf kan, en de thuiszorgmedewerker, die 2 keer in de week de cliënt komt douchen, deze mensen zijn nódig om die bewoner op een menselijke manier langer thuis te laten wonen voordat hij wordt opgenomen. "Dat gaan we doen", wordt er geroepen, beeldvorming. Down under wordt echter de kraan dichtgedraaid waardoor deze belangrijke medewerkers niet meer bij de cliënt kunnen komen werken. Want de zorginstelling krijgt te weinig inkomsten in relatie tot de personeelskosten. Wat zie je de laatste weken zoals bij ViVa! Zorggroep, 650 huishoudelijke medewerkers worden waarschijnlijk binnenkort ontslagen. Niet meer te betalen. En die cliënten thuis? Die het zo hard nodig hebben om thuis te blijven wonen? Geen geld voor. Zorginstelling krijgt de verontwaardiging van het volk over zich heen, maar waar blijft de spiegel richting overheid? Dat wil overigens niet zeggen dat ik vind dat bezuinigingen bij de zorginstelling niet kan, of niet nodig is! Maar op uitvoerend personeel? Hm, niet voor de hand liggend.

Gezien de vergrijzing is de kans groot dat we alle zorg zoals we die nu kennen over een paar jaar inderdaad niet meer kunnen betalen. Maar, waarom zegt men dat dan niet in alle openheid en eerlijkheid? Waarom blijven we met zijn allen roepen dat we die zorg wél willen geven en dat het vast aan de organisatie van de zorginstelling ligt? Omdat men bang is voor de gevolgen van het uitspreken van de naakte waarheid. Want wat gebeurt er als jij als politicus roept dat er geen geld is voor deze zorg, dat de ouderen onder ons maar beter kunnen zorgen dat ze een goede relatie hebben met de buren om hen te helpen aankleden? Dan ben je niet meer populair. Want dan zeg je dingen die we niet willen horen. Dan stoppen we als struisvogel onze kop in het zand en gaan we stemmen op een partij die wél gouden bergen beloofd. Die politicus, die manager, die nederlander is bang, bang dat het stemmen kost. Bang dat jouw invloed daardoor minder wordt en je misschien minder kan bewerkstelligen.

DUS....zou postbode Siemen zeggen. Dus, zeggen we niet wat we denken. En zeggen we niet de naakte waarheid. Want dat kost je misschien wel de kop. Misschien? Ja, want waarom is iemand als Ben Saunders (de winnaar van The Voice of Holland) zo populair? Waarom is Geert Wilders zo populair? Omdat er tóch mensen zijn die wél zeggen wat ze vinden en wat ze denken. En dat wordt door een steeds grotere groep bewoners van Nederland omarmt. Verfrissend, dat is het. Anders. Nieuw? Nee, niet nieuw. Maar wel belangrijk. Want anders zijn we allemaal struisvogels, net als down-under in Australië, en komen we niet van de bodem uit de put los.

Ik zeg: laten we de waarheid gaan vertellen. Omarm de klokkenluider, want deze is sterk genoeg en gemotiveerd genoeg om zijn nek uit te steken om jou de feiten te laten zien. Ondanks het risico op consequenties van de struisvogel die  niet in de spiegel wil kijken. Ik doe er niet aan mee. Ik hoef niet naar Australië om struisvogels te zien. Ik kijk graag in de spiegel. Confronterend, ja! Maar je kunt pas écht iets wezenlijk veranderen of verbeteren als je naar de ontsluierde waarheid luistert en de echte feiten tot je door laat dringen.

Tot zover mijn waarheid, een blikopener,
tot volgende keer!

Iris Vogt

Geen opmerkingen:

Een reactie posten